Ένας από το χωριό, δεν τον ξέρεις!

Kείμενο: Γεράσιμος Ζαβιτσάνος

Πάνω κάτω όλοι όσοι μέναμε σε πόλη ως έφηβοι το έχουμε πει. Ένα αθώο ψέμα μέσα στην παρέα, για να δείξουμε ότι έχουμε κι εμείς τις κατακτήσεις μας. «Ένας / Μία από το χωριό μωρέ… Ναι, τώρα που κατεβήκαμε για διακοπές…» και αλλάζεις κουβέντα γρήγορα γρήγορα. Αντίστοιχα, τα παιδιά της επαρχίας λένε «… από την Αθήνα… ναι… δεν τον / την ξέρεις» και ξεμπερδεύουν. Τόσα εκατομμύρια κόσμος εκεί μέσα, άντε βγάλε άκρη.

Τι γίνεται όμως όταν αυτός / αυτή απ’ το χωριό παύει να είναι ψέμα;

Όποιος (τυχερός/η) το έχει ζήσει, ξέρει το feeling.

Κλειστά σχολεία για καλοκαίρι, χωριό με όλη την ντόπια παρέα, 0 ευθύνες – κι ένα άτομο που ξαφνικά σου κάνει το ‘κλικ’. Μαζί του, η συνηθισμένη διαδρομή μέχρι την παραλία αποκτά νέο ενδιαφέρον. Η φέτα καρπούζι που μοιράζεστε σου φαίνεται εξτρα δροσερή. Οι βραδινές συζητήσεις σας κάνουν τον έναστρο ουρανό ακόμη πιο μαγικό.

Κάπως έτσι κυλούν οι μέρες, με τα παιδιά της υπόλοιπης παρέας να πετούν συνεχώς σπόντες πως ερωτεύτηκες – και συ, όλο ντροπή (για κάποιον λόγο) να το αρνείσαι κατηγορηματικά.

Φυσικά, μπορείς να ερωτευτείς και στην πόλη, όμως η άμεση επαφή με τη φύση εδώ κάνει το ειδύλλιο ακόμη πιο ρομαντικό. Ακόμα πιο ιδιαίτερο.

Μέχρι που έρχεται η ώρα της επιστροφής.

Πότε πέρασε και αυτό το καλοκαίρι;

Τα σχολεία άνοιξαν, τα κεφάλια μέσα και όλα αυτά τα γνωστά των boomers...

Μόνο που το δικό σου κεφάλι βρίσκεται ακόμα στο χωριό, με το ‘κλικ’ και όλη την παρέα, να μαζεύεστε κάθε απόγευμα στην πλατεία χωρίς να έχετε δώσει κάποιο ραντεβού, όπως κάποτε.

Η πλατεία στη Συκή Πηλίου