Παιδικές αναμνήσεις από τη ζωή στο χωριό: Ένα «περίεργο» σπίτι

Κείμενο: Πάρις Μορφωνιός

Το σπίτι βρισκόταν στη νότια πλευρά τού βουνού. Στο πιο ψηλό σημείο ενός οικισμού, που στα μάτια ενός εξάχρονου αγοριού που ήταν παιδί της μεγάλης πόλης, φάνταζε για χωριό.

Ήταν ένα σπίτι περίεργο. Μία πρωτότυπη δημιουργία που ανακάτευε την τοπική αρχιτεκτονική με στοιχεία γερμανικής εξοχής. Για παράδειγμα, η στέγη με τις πηλειορίτικες πλάκες έκρυβε μία σοφίτα με μικρό αίθριο και ξύλινο κωνικό στέγαστρο.

Η Συκή στην ανοιξιάτικη εξοχή

Βέβαια, αυτό το ελαφρώς ασυνήθιστο πάντρεμα Πηλίου και περιχώρων Μονάχου, είχε τη λογική του εξήγηση: Οι ιδιοκτήτες είχαν ζήσει και δουλέψει στην πάλαι ποτέ επικράτεια των Γότθων, οι οποίοι εξημερωμένοι και ειρηνικοί πλέον είχαν στήσει σειρά βιομηχανιών, στα κάποτε απάτητα τευτονικά δάση. Αυτά που τρόμαξαν και αποδεκάτισαν μέχρι και τον αήττητο στρατό του υπερήφανου αλαζόνος Καίσαρος, Julius Gaius, ο οποίος, αναγκάστηκε να αδιαφορήσει για τους Germanias και τους Teutoni. Αφού πρώτα έμειναν οι πλέον εκλεκτές λεγεώνες του φρικτά παλουκωμένες στα πυκνά δάση που σχημάτιζαν οι βελανιδιές, τότε σκέφτηκε ο πολύς Καίσαρ πως οι βάρβαροι έχουν αιώνες εμπρός τους μέχρι να σταματήσουν να τρέφονται με ωμό κρέας και βελανίδια.

Και αφού η γκουρμέ κουζίνα δεν είχε γίνει ακόμα της μόδας, ονόμασε την Βαρβαρία, «εκείθεν των Άλπεων Γαλατία» και η Ρώμη ησύχασε προς στιγμήν.

Βέβαια όλα αυτά δεν απασχολούσαν το αγόρι της ιστορίας μας. Εξάλλου θα πέρναγαν κάποια χρόνια μέχρι να διδαχθεί ρωμαϊκή ιστορία και λατινικά…

Ίσα-ίσα που το περίεργο mix της καινούργιας του κατοικίας, φάνταζε στα μάτια του ιδανικό. Ιδανικό, γιατί είχε ένα σωρό κρυψώνες. Και ο κήπος με τα γερμανικά διακοσμητικά, τα μπρούτζινα κεφάλια αλόγων στο κιόσκι και τα κέρατα ελαφιού στο κατώφλι, όσο να 'ναι έδιναν έναν τόνο μυστηρίου στο έτσι κι αλλιώς ενδιαφέρον σκηνικό. Διότι, όταν είσαι έξι χρονών και από το διαμέρισμα βρίσκεσαι στις παρυφές του μαγικού βουνού, όλα φαντάζουν μαγικά.

Ακόμα και οι δυο εντελώς συνηθισμένοι γάτοι που μόλις έλαβαν τα πρώτα χάδια και τις πρώτες λιχουδιές, έγιναν μόνιμοι θαμώνες και συμπαραστάτες στις εξερευνητικές εξορμήσεις του νέου φίλου τους. Αυτοί λοιπόν οι δύο ανώνυμοι έως τούδε γάτοι, βαφτίστηκαν και απέκτησαν επίσημη ονοματοδοσία ανάλογη τού χαρακτήρος και των συνηθειών τους:

Ο ευτραφής, αποκαλείτο πλέον Λιχούδης και ο Χαδιάρης, Γουργούρης. Και έτσι παρέμειναν παχουλοί και χαδιάρηδες για πάντα στις αναμνήσεις του αγοριού τής ιστορίας μας…